I love york

Historia rasy

Prawdopodobnie rasa ta powstała dzięki tkaczom z Anglii i Szkocji którzy osiedlili się w XVIII wieku w hrabstwie Yorkshire. Z przywożonych ze sobą różnych ras terrierów wyhodowali oni odrębną własną rasę. Przodkami dzisiejszego yorka były takie rasy jak: Paisley, clydesdale, waterside, szkocki terier, skye terrier i manchester terrier. Nowa ras stała się tak popularna, że doprowadziła do wyparcia i zaniku niektórych ras będących przodkiem yorka. Słyszy się czasem opinie że dzięki swojej długiej, pięknej sierści służyły tkaczom do wycierania tłustych od pracy rąk. Budowa ówczesnego yorka była inna niż dzisiejszego był on dłuższy i cięższy, ważył około 5-6 kg. Przez długi czas yorkom obcinano ogony, na szczęście proceder ten został niedawno zabroniony a przypuszcza się że tradycja ta była pozostałością po przepisach obowiązujących niegdyś w Anglii, gdzie obcinano ogon aby nie płacić podatku od luksusu za posiadanie psa, podatku bowiem nie musieli płacić ludzie mający psy użytkowe, którego znakiem rozpoznawczym był obcięty ogon. Yorki służyły także do zwalczania szczurów kopalniach , były psami myśliwskimi i polowały na drobna zwierzynę i gryzonie np.: króliki. Rasę uznano oficjalnie w 1886 roku, yorki miały wtedy kopiowane uszy, zabiegu tego zabroniono w 1895 roku. Rasa ta stała się bardzo popularna po II Wojnie Światowej i dziś jest jedna z najpopularniejszych na świecie.

Wygląd

WYGLĄD OGÓLNY: Piesek elegancki, długowłosy, o prostej długiej jedwabistej sierści, opadającej po obu bokach tułowia, z przedziałkiem biegnącym od nosa do koniuszka ogona. Sylwetka jest opływowa i zwarta. Dumny i wyprostowany. Głowa noszona wysoko. Ogólnie powinien wydawać się proporcjonalny, silny, bystry i energiczny.

GŁOWA: Nieduża, zgrabnie ukształtowana, Mózgoczaszka raczej niewielka i płaska, nie powinno być uwypukleń ani krągłości, stop delikatnie zaznaczony. Guz potyliczny ledwie wyczuwalny. Kufa średniej długości, nie spiczasta, profil nosa prosty

UZĘBIENIE: kompletne i mocne, białe i regularne, o zgryzie nożycowym, to znaczy, że siekacze szczęki przykrywają siekacze żuchwy przy ścisłym kontakcie, a ich ustawienie jest pionowe. Zęby są dobrze rozstawione, a szczęka i żuchwa są podobnej długości.

OCZY: średniej wielkości, ciemne, błyszczące o inteligentnym, żywym wyrazie. Ich ustawienie jest frontalne, piesek patrzy prosto przed siebie. Nie mogą być wyłupiaste. Powieki powinny być ciemne na brzegach.

USZY: małe, trójkątne, w kształcie litery „V". Powinny być stojące, skierowane do przodu, dość wysoko osadzone. Okryte krótkim włosem, mocno podpalanym.

SZYJA: Dość długa, elegancka, noszona dumnie. Krótka szyja psuje ogólne wrażenie psa.

TUŁóW: Tułów zwarty, grzbiet prosty (zarówno w spoczynku jak i w ruchu). Lędźwie mocne, zad dobrze ustawiony, nie spadzisty ani przebudowany. Żebra lekko zaokrąglone

OGON: Nie obcięty. Noszony trochę wyżej niż linia grzbietu.

Pielęgnacja

Długie włosy yorków wymagają szczególnej pielęgnacji. Ich usposobienie, temperament, zamiłowanie do tropienia, polowania i zabaw sprawiają że gdy wracamy z dworu nasz pupilek w e włosach ma dokładnie wszystko: gałązki, trawę, liście, rzepy i wszystko inne. Dlatego po każdym spacerze należy z sierści naszego ulubieńca usunąć wszystkie ,,obce ciała”. A przynajmniej raz dziennie dokładnie go wyszczotkować i wyczesać grzebieniem. Dokładne wyczesanie oznacza że grzebień swobodnie nie zahaczając przechodzi przez okrywę włosową pieska. Jeżeli zaniedbamy te zabiegi może okazać się że na ciele naszego pieska zrobią się kołtuny a wtedy często jedynym ratunkiem jest ich wycięcie. Włoski szczególnie łatwo kołtunią się na brzuszku pieska, pod pachami i dolnej części żeber, oraz obok łokci. Sfilcowaniu mogą ulec także włosy na głowie, które przez długi czas są upięte w kitce i nie rozczesywane, dlatego raz dziennie należy kitkę zdjąć i rozczesać dokładnie włosy. Nie należy także do podwiązywania włosów używać gumek, gdyż łamią one i wyrywają włosy pieska. Lepiej do tego celu używać frotek lub spinek, choć te słabiej trzymają się włosów

Yorki powinny mieć włosy upięte w kitkę lub przystrzyżone tak aby nie wpadały pieskowi w oczy i umożliwiały dobre widzenie, gdyż w przeciwnym przypadku drażnią one i tak wrażliwe oczy powodując zapalenie spojówek oraz łzawienie.

Chciałabym tutaj obalić stary mi mit, że kąpiele szkodzą psu, wręcz przeciwnie u yorków kąpiel jest niezbędna. Nie kąpany york wygląda źle, jego włos jest wtedy przetłuszczony i nie rośnie jak powinien, do tego staje się żywym odkurzaczem tzn: zbiera swoją sierścią cały kurz jaki jest w domu, dlatego pieska należy regularnie kąpać. Kąpiele można bezpiecznie zacząć od 10 tygodnia życia, należy jednak pamiętać aby nie był to okres bezpośrednio po szczepieniu pieska, gdyż jest on wtedy osłabiony ( należy odczekać około 10 dni od momentu zaszczepienia). Szczeniaczka możemy kąpać w umywalce lub misce, wykładając wcześniej dno miękką gąbką lub szmatka aby się nie ślizgał i nie był dodatkowo narażony na stres. Temperatura wody nie powinna być zbyt wysoka, powinna mieć mniej więcej temperaturę naszych rąk. Należy uważać aby do oczu i uszu pieska nie dostały się preparaty do mycia oraz woda, nie należy także lać pieskowi wodę bezpośrednio na głowę. Po zakończeniu kąpieli najpierw samymi dłońmi staramy się wycisnąć wodę z sierści, następnie stawimy pieska na suchym ręczniku i drugim ręcznikiem okrywamy go całego na kilka minut. Nie należy intensywnie i zbyt energicznie wycierać ręcznikiem pieska gdyż powoduje to niepotrzebne platanie sierści. Tak przygotowanego pieska stawiamy na kocyku na podwyższeniu, wcieramy w skórę balsam lub spryskujemy specjalnym sprayem w celu łatwiejszego rozczesywania. Do suszenia pieska używamy zwykłej suszarki, należy jednak uważać aby strumień ciepła nie był zbyt silny ponieważ może on splątać sierść ani zbyt gorący gdyż skóra ulega wtedy zbytniemu wysuszeniu a włosy stają się szorstkie i kruche. Strumień z suszarki kierujemy z góry jednocześnie robiąc przedziałek grzebieniem i delikatnie rozczesując sierść. Włosy pod oczami, wąsy i brodę czeszemy specjalnym małym grzebieniem. Pieska kąpiemy w zależności od potrzeb, najlepiej jednak dwa razy w miesiącu, ale nie powinno to być rzadziej niż raz w miesiącu.

U yorków występuje skłonność do tworzenia się kamienia nazębnego, aby do tego nie dopuścić należy pieskowi regularnie ( raz na tydzień ) dawać do jedzenia specjalną suchą karmę lub dawać kość do obgryzania. Można także regularnie myć pieskowi zęby specjalną pastą dla psów. Zęby z kamienia oczyści też weterynarz w dobrej klinice weterynaryjnej. Zapobiegnie to stanom zapalnym jamy ustnej, przykremu zapachowi z pyska oraz paradentozie. W okresie zmiany zębów (około 6-8 miesiąca) często konieczna jest interwencja chirurgiczna polegająca na usuwaniu przetrwałych zębów mlecznych. Ząbki te nie wypadają niestety same ponieważ mają bardzo długie korzenie - dotyczy to głównie kłów i zębów trzonowych. Zaniedbanie może spowodować niepowtarzalne zmiany zgryzu i bolesne komplikacje dla psa.

Żywienie

Wszystkie młode psy szybko rosną dlatego ich zapotrzebowanie na energię jest większe niż u psów dorosłych ( nawet trzykrotnie). Źródłem dostarczanej w pokarmie energii są: białka, tłuszcze i węglowodany; dodatkowo w pokarmie znajdują się potrzebne do życia minerały i witaminy. Pamiętajmy że york tak jak i inne psy jest mięsożerny i to mięso powinno być podstawą ich diety. W okresie wzrostu i fizycznego rozwoju psa dieta powinno kształtować się następująco:2/3 składniki białkowe, 5-10% tłuszcze i około 1/3 części węglowodany.

Zapotrzebowanie psa na białko pokrywane jest przez mięso. Yorkom można podawać wiele rodzaju mięsa (wołowe, drobiowe, cielęcinę, jagnięcine) oraz filetowane ryby. Źródłem białka są także: ser żółty, ser biały, gotowane jajka. Mięso powinno być drobno posiekane i wymieszane z np.: ryżem, tak aby pies nie mógł sobie wybierać co lepszych kawałków. Nie należy jednak często żywić psa podrobami ponieważ niektóre z nich podawane w nadmiernych ilościach mogą źle wpływać na zdrowie naszego psa np.: wątroba i nerki są często koncentracją szkodliwych metali ciężkich, tkanka płucna natomiast ma niską wartość odżywczą.

Tłuszcze są głównym dostarczycielem energii i są najczęściej podawane psom wraz z pokarmem ( tłuszcze nasycone) i pochodzą z tkanek zwierzęcych. Tłuszcze nienasycone również potrzebne do prawidłowego wzrostu pochodzą z olei roślinnych. Zbyt bogata w tłuszcz dieta może powodowac tycie psa oraz prowadzić do biegunek, zbyt mała natomiast może powodować schorzenia skóry i mieć wpływ na sierść.

W przypadku lekkich zaburzeń pokarmowych można próbować samemu rozwiązać ten problem. W przypadku zatwardzenia zwiększamy ilośc tłuszczu w diecie, natomiast w przypadku stolca luźnego można podawać kostki i chrząstki cielęce.

Źródłem węglowodanów są: ryż, kasze, makaron. Pokarmy te powinny być dobrze ugotowane (nawet rozgotowane) o konsystencji papki. Kasze i makaron powinny być dobrze rozdrobnione.

Dodatkiem do pokarmu powinny być różnego rodzaju witaminy i składniki mineralne. Można je podawać w postaci różnego rodzaju warzyw i owoców. Oprócz warzyw wzdymających takich jak kapusta, groch czy fasola można podawać szczenięciu wszystkie warzywa które lubi np.: marchewkę , pietruszkę , seler. Powinny być one drobno posiekane lub starte. Niektóre z nich, jak marchewkę możemy podawać tez na surowo, zachowują one wtedy swoje wszystkie walory, a więc witaminy w nich zawarte. Podawaniu pieskowi owoców a szczególnie jabłek poprawia trawienie. W przypadku braku wapnia (gryzienie ścian) możemy je uzupełnić podawając go w postaci syropu (preparaty dla dzieci) lub podając szczeniaczkowi drobno posiekane chrząstki lub wywar z chrząstek i kostek cielęcych